Woordkunstenaar en spoken word artist Lev Avitan keek naar de documentaire en hoorde de gesprekken tijdens het Duurzaamheidscafé op 27 september 2022 aan. Hij schreef de onderstaande wrap-up en droeg hem voor. Thema: Doodse stilte: uitstervend geluid en geluidsvervuiling
Foto en video: Mohanad Ataya
HOOR JE DAT
Hoor je dat… in de stilte
Het geluid van uitsterving dat de aarde langzaamaan bekruipt
In alle lagen, steeds een beetje leger, steeds mínder aanwezig
Onder het bladerdak gedijt een veelheid van wezens
Maar nu met minder mondjes, happend, naar aandacht
Nu met minder pootjes tikkend op takjes en aanwas
Met als resultaat een vlak akoestisch landschap,
dat diepgang verleent aan de huidige staat van deze habitat
Wie had gedacht dat de dood zo luid zou slaan
Ons omver zou blazen met alles wat ongehoord blijft
Wie had gedacht dat de gevolgen van onze moderne tijd
Tot in de uiterste frequenties van het spectrum reikt
Hoe de biofonie aftakelt en het diepe brommen bedaard
Hoe het knappen van de takken kapt en het fluiten vervaagd,
Hoe de koortjes van het leven afzwakken, en zich minderstemmig voortzetten
Hoe het brullen en het lachen, het briesen en het klappen, hoe het kwaken en het koeren, en het krijsen en het roepen, hoe het geneurie en het zingen, hoe het burlen en het tjilpen, hoe het janken en het fiepen, het ratelen en piepen, steeds meer uit de spectrogrammen verdwijnt,
Hoe sneu en verdrietig de conclusies dan zijn
Dat ons boren en onttrekken, ons ontbossen en aanleggen
Onze productie en vernuftigheid ons precies hier hebben gebracht
Dat ons schieten en vernielen, ons dumpen in gebieden
Heeft geleid tot het verlies van dat wat hier eens aanwezig was
Van de bodem tot de bast, naar de vertakking op het dak
Naar wat daarboven vliegt en alles dat daartussen hangt
Van hoog naar laag, van oost naar west,
Er is werkelijk waar geen plek op aarde echt verkaveld en begrensd.
We sijpelen door, in de krochten van wat ademt
We zijn aanwezig in allerlei vreemde gedraging
Al het geluid dat we maken en dat continue aanstaat
Vraagt om matiging
Dus laat je zachtjes bewegen door het gezoem
Laat je roeren door een gevoel
Laat toe, dat het orkest dat ons samenzijn bespeelt je vervoert
Laat het een ritme zijn dat hoop optrommelt, in plaats van doem
In de filosofie werd eens een stelling geponeerd: als er een boom omvalt in het bos, maar er is geen mens in de buurt om dit waar te nemen, heeft het vallen dan wel echt geluid gemaakt?
Wat een arrogantie he, om te denken dat wij het enige registrerende wezen zouden zijn
Wij, het meetlat waarlangs het bestaan van een fenomeen verschijnt
Dat de resonanties van de wereld zich tot louter ons zouden keren
Alsof wij niet ook maar slechts onderdeel van het geheel zijn
Een dominant, ingrijpende soort, inderdaad, die moet leren delen met de rest dat hier behoort. Een soort dat een toontje lager mag zingen, opdat ze dan iets mogen horen waar ze van gaan houden. Opdat het een stillere tijd voor de mens mag inluiden, waar we die rust gebruiken om te rouwen.
